(تصاویر) این آثار عجیب معماری هیچگاه به واقعیت نپیوستند
در یک جهان موازی، بورس نیویورک ممکن بود به فرم یک معبد مایا درون یک آسمان‌خراش فوق‌العاده تجسم یابد، دنیای دیزنی شاید به پارکی به نام دنیای شب تبدیل می‌شد و مرکز ژرژ پمپیدو در پاریس ممکن بود به شکل یک تخم‌مرغ زینتی با ارتفاع ۱۰۴ متر طراحی شود.
به نقل از فرادید، برای تحقق هر پروژه معماری، ممکن است تعداد زیادی از طرح‌های دیگر به فراموشی سپرده شوند یا تنها در حد یک ایده یا رندر باقی بمانند. پروژه‌های عظیم و تحقق‌نیافته‌ای که در این مطلب به آن‌ها پرداخته شده، یادآور بزرگ‌ترین معماران دنیا هستند و در کتابی به نام «اطلس سازه‌های هرگز ساخته نشده» گردآوری شده‌اند. این اثر شامل حدود ۳۵۰ پروژه است که از میان ۵۰۰۰ طرح انتخاب شده‌اند. این کتاب، تصویری از مناظر شهری را ارائه می‌دهد که در آن، پول و محدودیت‌های اداری بی‌معنا شده و رویاهای خلاقانه در بالاترین سطح خود به واقعیت پیوند می‌خورند.
نویسندگان این کتاب، سَم لوبل و گرِگ گُلدین در مقدمه آورده‌اند که این طرح‌های به ثمر نرسیده، از هر نوع تحریف و قضاوت خارج از چارچوب بازار و سیاست‌ها به دور بوده و نگاه‌های خالصی را به نمایش می‌گذارند.
هِنری کاب، معمار مشهور، در سال ۱۹۶۳ طراحی عظیمی از بورس نیویورک را به تصویر کشید، اما این طرح هرگز به انجام نرسید.
این طرح شگفت‌انگیز که قرار بود در جاکارتای اندونزی ساخته شود، در سال ۲۰۱۲ به عنوان محله‌ای با فضاهای مسکونی و تجاری، سینما، تالار عروسی، مسجد و پارک در نظر گرفته شده بود.
اعضای کلیسای هَتِلهول در نروژ برای چندین دهه مبالغی را برای ساخت یک بنا مذهبی جدید جمع‌آوری کردند، اما به اندازه کافی برای تحقق این پروژه گردآوری نشد.
عمده این ایده‌ها به شدت آرمان‌گرا بودند، مشابه طرح‌های آینده‌گرایانه دهه ۱۹۷۰ که دنیایی نوآورانه را ترسیم می‌کردند. نوسانات مالی در سطح جهانی موجب شدند این نقشه‌ها در برابر پروژه‌های دیگر کمرنگ شوند، مانند خانه اپرای ۱۰۰ میلیون دلاری طراحی شده توسط زاها حدید معمار بریتانیایی-عراقی در دبی که به دلیل رکود جهانی و دیگر تحولات هرگز به واقعیت نپیوست.
طرح پروژه ای به نام «ابر در کره جنوبی» نیز به دلیل شباهت آن به صحنه فروریختن برج‌های دوقلوی تجارت جهانی هرگز به مرحله اجرا نرسید.
در برخی موارد، عدم تأمین بودجه مانع از پیش رفتن پروژه شد؛ برای مثال، مرکز شیک ملی جاز در نیواورلئان که به عنوان نماد فرهنگی جدیدی پس از طوفان کاترینا طرح‌ریزی شده بود، یا کلیسای ساده‌ای در آلِسِند نروژ که ظاهر بتنی‌اش به کوه‌های آلپ شباهت داشت، اما برای ساکنان آن منطقه بسیار گران تمام می‌شد. از موانع مالی همچنین می‌توان به هتلی در لاس وگاس به نام زانادو اشاره کرد که قرار بود در سال ۱۹۷۵ ساخته شود، اما به دلیل اختلاف نظر پیرامون پرداخت قبوض خطوط فاضلاب به تعویق افتاد.
طرحی برای یک موزه هنر بر لبه بحران در یکی از شهرهای کوچک ایتالیا که به دلیل کمبود بودجه برای ساخت آن به سرانجام نرسید.
در برخی موارد، مرگ ناگهانی یک معمار یا سازنده موجب توقف پروژه‌ها می‌شد. اگر معمار لهستانی مَتیو نوویکی در سال ۱۹۵۰ جان خود را در یک سانحه هوایی از دست نمی‌داد، ممکن بود بر اصلاح ساختمان چندیگر در شمال هند نظارت کند. در عوض، معمار سوئیسی-فرانسوی، لوکوربوزیه به خاطر کارهای چندین ساله‌اش بر روی این شهر به شهرت رسید. در کنیا، اگر مرگ بنیان‌گذار پروژه، ریچارد لیکی در سال ۲۰۲۲ رخ نمی‌داد، طراحی یادبودی با ظاهر ماقبل تاریخ برای «نِگارِن: موزه بشریت» در دره بزرگ ریفت به اجرا درمی‌آمد.
برج‌های سنگی زاها حدید که در قاهره طراحی شدند و قرار بود شامل ۱۸ ساختمان مسکونی و یک هتل ۵ ستاره باشند، اما پروژه به دلایل نامعلومی کنار گذاشته شد.
معبد فاجعه‌های اتمی سِیچی شیرای که در سال ۱۹۵۴ طراحی گردید، اما در نهایت پروژه کنار گذاشته شد.
برخی از با شکوه‌ترین پروژه‌ها به خاطر طراحی‌های خاصشان رد شدند. معمار ژاپنی سِیچی شیرای در سال ۱۹۵۴ طرحی ساده و در عین حال باشکوه برای معبد «فجایع اتمی» ارائه نمود که هدفش ایجاد حسی اصیل و استوار بود و به نماد قارچی شباهت داشت. در همان سال، اعلام شد که پارک یادبود صلح هیروشیما اثر کنزو تانگه به اتمام رسیده و متأسفانه این طرح‌ها مورد توجه قرار نگرفتند، هرچند سال‌ها بعد با دریافت جایزه پریتزکر پس از درگذشتش، از شیرای بابت طراحی‌اش ارج نهادند.
