شناسایی ژنی که باعث شروع گفتار در انسان و تسریع در تکامل آن شد

یورو نیوز: بر اساس اظهارات محققان، دستاوردهای نوین در شناسایی ژن مرتبط با توانایی صحبت کردن انسان، می تواند روزی به بهبود مشکلات گفتاری کمک نماید.

<pدانشمندان موفق به شناسایی ژنی شدند که به اعتقاد آنها در شکل گیری ریشه های زبان گفتاری و پیشرفت آن در انسان به عنوان یکی از عوامل کلیدی در بقای ما نقش داشته است.

توانایی گفتاری به ما این امکان را بخشیده تا اطلاعات و دانسته ها را به راحتی به اشتراک بگذاریم، فعالیت های خود را هماهنگ نماییم و دانش را منتقل سازیم؛ به طوری که این عامل ما را در مقایسه با جدهای منقرض شده خود، نظیر نئاندرتال ها و دنیسووان ها، در موقعیت برتری قرار داد.

مطالعه ای که به تازگی در مجله «نیچر کامونیکشنز» منتشر شده، نشان دهنده این است که نوعی پروتئین منحصر به انسان در برقراری ارتباط به روش های نوین به ما کمک کرده است.

لیزا فاینستک، پژوهشگری از دانشگاه مینه سوتا آمریکا که در این تحقیق دخالت نداشته، اظهار می دارد: «این گام نخستین و بسیار مهمی در بررسی ژن های خاصی است که احتمالاً بر رشد گفتار و زبان تاثیرگذار هستند.»

آموخته های حاصل از این تحقیق ممکن است در آینده به اشخاصی که با مشکلات گفتاری مواجه هستند، کمک کند.

بر اساس گفته دکتر رابرت دارنل، یکی از نویسندگان این تحقیق: «نوع خاص ژنتیکی که محققان در پی آن بودند، یکی از چندین ژن هایی است که به ظهور انسان خردمند به عنوان گونه غالب کمک رسانده است.»

دکتر دارنل از اوایل دهه ۱۹۹۰ کلنجار با پروتئین NOVA1 را آغاز کرده و معتقد است که این پروتئین نقشی کلیدی در توسعه مغز دارد.

محققان در آزمایشگاه دکتر دارنل در دانشگاه راکفلر نیویورک، با استفاده از تکنیک ویرایش ژن به نام CRISPR، پروتئین NOVA1 را در موش ها با نوع مختص انسان تعویض کردند تا تأثیر واقعی این گونه ژنتیکی را مورد مطالعه قرار دهند.

آنها با کمال تعجب دریافتند که این تغییرات ژنتیکی نحوه ارتباط صوتی موش ها را هنگام صدا زدن همدیگر تغییر داده است.

موش های نوزاد و نر بالغی که از گونه انسانی پروتئین NOVA1 برخوردار بودند، در پاسخ به حضور مادر (در نوزادان) و ماده ی فحل (در نرهای بالغ)، جیرجیر متفاوتی نسبت به نسخه های عادی خود از خود بروز دادند.

دکتر دارنل اظهار می دارد: «در هر دو حالت، موش ها به تحرکاتی علاقه مند به گفت وگو دارند؛ اما موش های حامل پروتئین مختص انسان، صداهای متفاوتی تولید می کردند»، که این موضوع نشان دهنده نقش برجسته این پروتئین در توانایی گفتار است.

تاریخچه گفتار و ژنتیک

این نخستین باری نیست که به یک ژن ارتباطی با گفتار نسبت داده می شود. محققان بریتانیایی در سال ۲۰۰۱ اعلام کرده بودند که اولین ژن مربوط به اختلالات زبان و گفتار را شناسایی کرده اند.

این ژن در واقع «فاکس پی۲» نام گرفته و به عنوان ژن زبان انسان شناخته می شود. با این حال، علیرغم نقش «فاکس پی۲» در تحریک و توسعه گفتار انسان، نوع خاص آن که در انسان های معاصر یافت می شود، منحصر به فرد نمی باشد. مطالعات بعدی به روشنی نشان داد که این نوع در نئاندرتال ها نیز وجود داشته است.

دکتر دارنل می افزاید: از سوی دیگر، «نوع پروتئین NOVA1 که در انسان های مدرن وجود دارد، تنها در گونه ما یافتمی شود.»

وجود یک گونه خاص از ژن ها به تنهایی توجیهگر توانایی گفتاری انسان ها نیست. به عبارتی دیگر، گفتار یک قابلیت پیچیده است که نه تنها به وراثت بستگی دارد، بلکه به آناتومی گلو و هماهنگی عملکرد قسمت های مختلف مغز نیز وابسته است.

هدف دکتر دارنل از این مطالعه، فراهم آوردن درکی عمیق تر از فرآیند تکامل گفتار در بشر و در نهایت، یافتن راهکارهای مؤثرتر جهت یاری به افرادی است که با مشکلات گفتاری دست و پنجه نرم می کنند.

لیزا فاینستک، محقق دانشگاه مینه سوتا، اظهار می دارد: «این کشف ژنتیکی ممکن است در آینده به تشخیص زودهنگام نیاز کودکان به خدمات گفتاری و زبان درمانی کمک نماید.»