روزنامه نیویورک تایمز در گزارشی اشاره کرد که پیروزی او موجی از بحث‌های احساسی و sometimes تند را ایجاد کرد. این گفت‌وگوها به سرعت از موضوع آسیب‌پذیری یهودیان آمریکا و جایگاه اسرائیل در ایالات متحده عبور کرده و به این سوال کلیدی رسید که روی کار آمدن یک منتقد سرسخت اسرائیل به عنوان شهردار نیویورک چه پیامدهای ویرانگری می‌تواند به دنبال داشته باشد.
طبق گزارش ایرنا، آویگدور لیبرمن، رهبر حزب راست‌گرای مخالف و وزیر امور خارجه پیشین اسرائیل، در بیانیه‌ای از طریق سخنگوی خود اینگونه عنوان کرد: «سیب بزرگ (شهر نیویورک) سقوط کرده است.» وی از «یهودیان نیویورک که خواهان بقا هستند» درخواست کرد که به «مکانی که به آن تعلق دارند – سرزمین اسرائیل» مهاجرت کنند.
دنی دنون، سفیر اسرائیل در سازمان ملل، با رویکردی محتاطانه‌تر به این موضوع پرداخت و در پستی در شبکه‌های اجتماعی اعلام کرد که قصد دارد با رهبران یهودی نیویورک همکاری کند تا «امنیت و رفاه آن‌ها را تضمین کند.»
این واکنش‌های شدید عمدتاً نادیده گرفته‌اند که سیاست‌ها و عملکرد اسرائیل در خلال جنگ غزه تأثیر بسزایی بر افزایش حمایت از ممدانی ایفا کرده است.
همچنین این واکنش‌ها نشانگر این بود که انتقادات او از اسرائیل چگونه قوانین نانوشته، اما به‌منزلهٔ اموری غیرقابل‌چشم‌پوشی برای سیاستمداران آمریکایی را نقض کرد؛ قوانینی که طی سال‌های متوالی، پشتیبانی از اسرائیل را به‌عنوان پیش‌شرط پیشرفت سیاسی قلمداد می‌کردند.
از سوی دیگر، در میان فلسطینی‌ها، پیروزی ۳۴ ساله ممدانی – که به عنوان نخستین شهردار مسلمان و آسیایی‌تبار نیویورک شناخته خواهد شد – به عنوان یک نقطه‌عطف تاریخی جشن گرفته شد.
برخی این پیروزی را به‌عنوان نشانه‌ای از تحول نسلی در افکار عمومی آمریکا تعبیر کردند؛ تحولی که شاید بتواند دموکرات‌های اصلی را نیز تشویق کند تا بدون هراس از آسیب به جایگاه خود، علیه اسرائیل و در حمایت از فلسطینی‌ها موضع‌گیری کنند.
در طول کارزار انتخاباتی، ممدانی از ارائه پاسخ صریح به این سوال که آیا از «حق موجودیت اسرائیل به‌عنوان یک کشور یهودی» حمایت می‌کند یا خیر، امتناع کرد و بر این باور بود که تمامی شهروندان آن کشور باید، صرف‌نظر از دین خود، از حقوق برابر بهره‌مند باشند.
اسرائیل مدعی است که شهروندانش طبق قانون از حقوق برابر برخوردارند. ممدانی اسرائیل را به «نسل‌کشی در غزه» متهم کرده، ادعایی که یک کمیسیون سازمان ملل و بسیاری از نهادهای حقوق بشری نیز بر آن تأکید کرده‌اند.
او همچنین در اوایل کارزار انتخاباتی از محکوم‌کردن شعار فعالان، «جهانی‌کردن انتفاضه»، اجتناب کرد؛ عبارتی که بسیاری از یهودیان آن را تهدیدآمیز می‌دانند زیرا یادآور «تروریسم و خشونت» در جریان انتفاضه‌های فلسطینی در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۲۰۰۰ است.
در جریان انتخاباتی، ممدانی مورد حملات تند و توهین‌آمیزی قرار گرفت و به او لقب «هوادار تروریست‌ها» نسبت داده شد؛ خصوصاً در هفته‌های پایانی رقابت، زمانی که از پاسخ به این پرسش که آیا حماس باید سلاحش را زمین بگذارد طفره رفت.
او صرفاً چنین ابراز کرد که معتقد است هم حماس و هم اسرائیل باید «به الزامات بین‌المللی احترام بگذارند»، اما در پی فشارها، بعدها مشخص کرد که حماس را نیز محکوم خواهد کرد. او همچنین به‌عنوان وعده، تأکید کرد که در صورت پیروزی، بنیامین نتانیاهو نخست‌وزیر اسرائیل را طبق حکم دادگاه کیفری بین‌المللی بازداشت خواهد کرد؛ گرچه کارشناسان دیدگاه دارند که این اقدام به احتمال زیاد غیرقانونی است.
دفتر نتانیاهو روز چهارشنبه به درخواست برای اظهارنظر پاسخی نداد. چند تن از متحدان نتانیاهو نیز به مانند پیش‌بینی‌ها، واکنش‌های شدیدی علیه ممدانی به راه انداختند.
امیر تی‌بون، روزنامه‌نگار روزنامه چپ‌گرای اسرائیلی هاآرتص، نتیجه انتخابات نیویورک را در بستر سیاسی وسیع‌تری به‌عنوان شب موفقیت‌آمیز دموکرات‌ها در سراسر ایالات متحده تحلیل کرد.
او اینگونه بیان کرد: «در شرایطی که جایگاه اسرائیل در حزب دموکرات به پایین‌ترین نقطه تاریخی خود رسیده است، پیروزی ممدانی انرژی تازه‌ای به جناح مترقی منتقل کرد – گروهی که بزرگ‌ترین منتقدان اسرائیل در میان دموکرات‌ها هستند.»
تی‌بون در یک پست در شبکه‌های اجتماعی نوشت: «پرداختن به این موضوع نیازمند تغییر در سیاست‌ها و روش‌های پیام‌رسانی است. آیا احتمال دارد که دولت کنونی بتواند خود را با این وضعیت انطباق دهد یا حتی درخصوص آن گفت‌وگو کند؟ آیا این یک شوخی است؟» در حالی که در اسرائیل نگرانی‌های زیادی از پیروزی ممدانی وجود دارد، برخی از فلسطینی‌ها این رویداد را نشانه تغییرات بنیادی در عرصه سیاسی تلقی کردند.
در بیانیه‌ای، مصطفی برغوثی، رهبر جنبش سیاسی ابتکار ملی فلسطین در کرانه باختری، این پیروزی را «انقلابی جوان‌محور و تحول تاریخی» نامید.
310310