وایکینگ‌ها چگونه از apocalypse نجات پیدا کردند؟
مردم مناطق اسکاندیناوی داستانی آخرالزمانی را درباره خاتمه جهان نقل و انتقال کرده‌اند، داستانی که توصیف می‌کند زمستانی سرد و طولانی به مدت سه سال به وقوع خواهد پیوست بدون آنکه حتی یک لحظه نور خورشید در آسمان ظاهر شود.
اگرچه در ابتدا این روایت ممکن است غیرمحتمل به نظر برسد، اما دو تحقیق تازه که به وسیله باستان‌شناسان صورت گرفته، نشان می‌دهد که دانمارک در حدود سال ۵۳۶ شاهد زمستانی سخت بوده است.
شواهد به‌دست‌آمده در دانمارک نشان دهنده این موضوع است که پوسته دانه‌های بلوط بسیار نازک بوده، به‌طوری‌که به نظر می‌رسد رشد درختان بلوط در آن زمان تا ۵۰ درصد کاهش یافته است.
علاوه بر این، یک بررسی دیگر که به ترتیب ۳۹ سایت باستان‌شناسی را در دانمارک بررسی کرده، نشان می‌دهد که در آن دوره خبری از تولید غلات نبوده است. این یافته می‌تواند فرضیه شیوع باکتری‌ها یا توقف کشاورزی در آن زمان را تقویت کند، که در سایر نقاط شمال اروپا نیز مشهود است.
تحقیقات باستان‌شناسان نشان می‌دهد که این پدیده آخرالزمانی احتمالاً به دلیل یک فوران آتشفشانی بزرگ روی داده است. فوران‌های متوالی در سال‌های ۵۳۶ و ۵۴۰، احتمالا در قاره آمریکا به وقوع پیوسته که بر اثر آن زمین با لایه‌ای از خاکستر پوشانده شده و تابش خورشید به زمین به شدت کاهش یافته و به دنبال آن دمای جو به میزان تقریباً ۳ درجه سانتی‌گراد پایین آمده است.
برخی از تحقیقات نشان می‌دهد که به علت سرمای شدید و قحطی، تقریباً نیمی از جمعیت سوئد و نروژ در آن سال‌ها کاهش یافته‌اند. اما دو قرن بعد، دوران طلایی وایکینگ‌ها آغاز می‌شود. بر اساس یافته‌های باستان‌شناسان، کشاورزان با بهره‌گیری از تجربیات این زمستان سرد، تنوع بیشتری به محصولات خود می‌دهند تا امنیت غذایی خود را تقویت کنند. به‌علاوه، کشت چاودار و دیگر غلات مقاوم به سرما و کاهش نور خورشید نیز آغاز می‌شود.
منبع: یورونیوز
