کجا قدیمی ترین دایناسورها در زمین دفن شده اند؟

با وجود سال ها تلاش و اکتشاف، محققان دیرینه شناسی هنوز نتوانسته اند به شواهد فسیلی بعضی از دایناسورهای اولیه سیاره زمین دست یابند. اکثر نمونه های کشف شده، مانند تیرانوسوروس رکس، نمایانگر گونه هایی هستند که به طرز چشمگیری بزرگ تر و پیچیده تر از دایناسورهای ابتدایی نظیر نیاساسور می باشند.

به احتمال زیاد، نخستین دایناسورها در اعماق زمین دفن شده اند و دسترسی به آن ها به شدت دشوار است. با این حال، برخی از تحقیقات نظریاتی را در مورد مکان های احتمالی ذخیره شدن فسیل های دایناسورهای اولیه ارائه کرده اند. بر اساس یافته های مطالعه ای که به تازگی در مجله کارنت بایولوژی منتشر شده، این استخوان ها ممکن است در آمازون و دیگر نواحی استوایی آمریکای جنوبی و آفریقا نهفته باشند.

قدیمی ترین دایناسورهای شناخته شده کدام اند؟

در حال حاضر، قدیمی ترین دایناسورهای شناخته شده شامل نیاساسور، ائوراپتور، هره راسور، سیلوفیسیس و ائودرومیوس هستند.

گروهی از فسیل های مربوط به دایناسور ناشناخته ای از خانواده هریراساریدا (Herrerasauridae) سال گذشته توصیف شد که به حدود ۲۳۱ میلیون سال پیش بازمی گردد. فسیل های مشابه قدیمی همچنین در کشورهای واقع در نیمکره جنوبی، از جمله آرژانتین، برزیل و زیمبابوه کشف شده اند، اما ممکن است نمونه های قدیمی تری نیز وجود داشته باشد که هنوز کشف نشده اند.

در ابتدا، فراوانی دایناسورهای اولیه به شدت بیشتر از پسرعموهای خزنده شان، یعنی اجدادی از کروکودیل ها بود که ابعادشان به اندازه جت های جنگنده می رسید. در مقابل، نخستین دایناسورها در مقایسه با نسل های بعدی شان بسیار کوچک تر بودند. ابعاد آن ها به اندازه سگ یا مرغ تخمین زده می شود. دایناسورهای اولیه همچنین دوپای بودند و همه چیزخوار به شمار می رفتند.

تفاوت های فیزیکی میان فسیل های نخستین دایناسورهای شناخته شده و دایناسورهای بعد از آن، نشان دهنده فرآیند تکامل این موجودات در طول زمان است.

دیرینه شناسان بر این باورند که دایناسورها ممکن است خیلی پیش تر از آن چه که تصور می شود، به وجود آمده باشند. جوئل هیث، یکی از نویسندگان این مطالعه و دانشجوی دکتری در کالج دانشگاهی لندن، در بیانیه ای اظهار داشت: «اگرچه دایناسورها به طور گسترده ای مورد تحقیق قرار گرفته اند، اما هنوز نمی دانیم اصل و نسب آن ها از کجا بوده است. سوابق فسیلی به قدری ناقص است که نمی توان به طور کامل به آن اتکا کرد.»

لوراسیا

در تحقیق جدید، تیمی از دیرینه شناسان به بررسی فسیل های شناخته شده و درختان تکاملی دایناسورها و خویشاوندان خزنده نزدیک آن ها پرداخته و آن ها را با تغییرات جغرافیایی زمین مقایسه کردند.

محققان به منظور پر کردن شکاف های وسیع در سوابق فسیلی دایناسورها، مناطقی از جهان را که فسیل های دایناسوری در آن ها کشف نشده اند، به عنوان اطلاعات گمشده در نظر گرفتند و احتمال دادند که ممکن است فسیل دایناسور در این نواحی وجود داشته باشد.

براساس نتایج به دست آمده از شبیه سازی های کامپیوتری، پژوهشگران باور دارند که نخستین دایناسورهای زمین ممکن است در ناحیه ای گرم و خشک در نوار استوایی قاره قدیمی گوندوانا ظهور کرده باشند.

گوندوانا حدود ۱۷۵ میلیون سال پیش به واسطه فعالیت های تکتونیکی آغاز به شکستن کرد. امروزه، حوضه ی آمازون در آمریکای جنوبی، حوضه ی کنگو و صحرای بزرگ آفریقا از بخش های باقی مانده گوندوانا به شمار می آیند. هیث اظهار کرد: «تاکنون فسیل دایناسوری در این نواحی از آفریقا و آمریکای جنوبی که زمانی این بخش از گوندوانا بودند، کشف نشده است. این ممکن است به این دلیل باشد که محققان به دلیل مشکلات دسترسی و محدودیت پژوهش ها، هنوز به سنگ های مناسب در این نواحی برنخورده اند تا فسیل های احتمالی را پیدا کنند.»

دایناسورها پس از فوران های آتشفشانی حدود ۲۰۱ میلیون سال پیش به طرز قابل توجهی افزایش یافتند. این مطالعه نشان می دهد که بعد از آن، دایناسورهایی که زنده ماندند و سایر خزندگان که از مناطق گرم گوندوانا آمدند، آغاز به تکامل کردند. آن ها از گوندوانا به سمت جنوب و لوراسیا گسترش یافتند. لوراسیا قاره ای بود که هم زمان با گوندوانا وجود داشت و بعدها به اروپا، آسیا و آمریکای شمالی تقسیم شد. بر اساس گفته های تیم تحقیق، این منطقه موقعیتی مرکزی دارد که نخستین دایناسورهای شناخته شده و بسیاری از نزدیک ترین خویشاوندان آن ها در شمال لوراسیا یافت شده اند.

پیوندهای خانوادگی

پژوهشگران برای فهم نحوه ارتباط میان این دایناسورها، مدل کامپیوتری خود را روی سه درخت تکاملی متفاوت به کار گرفتند تا منشاء دایناسورها را کشف کنند. آن ها درختی را پیدا کردند که شامل سیلسائوریدها (silesaurids) به عنوان اجداد گروهی از دایناسورهای پرنده کفلان بود که بعدها ظهور کردند. سیلسائوریدها از خویشاوندان دایناسورها بودند، اما خود به عنوان دایناسور شناخته نمی شدند.

پرنده کفلان یکی از سه گروه اصلی دایناسورها بودند که بعدها استگوسور و تریسراتوپس از آن ها به وجود آمدند. آن ها در سوابق فسیلی سال های اولیه عصر دایناسورها نمایشی ندارند. اگر سیلسائوریدها اجداد پرنده کفلان باشند، این یافته می تواند به پرکردن شکاف های درخت تکاملی آن ها و تعیین زمان دقیق پیدایش ویژگی های خاص کمک کند.

فیلیپ مانیون، یکی از نویسندگان این مطالعه و دیرینه زیست شناس در کالج دانشگاهی لندن در بیانیه ای بیان کرد: «یافته های ما نشان می دهد که دایناسورهای اولیه به خوبی با شرایط محیطی گرم و خشک سازگار شده بودند. به نظر می رسد یکی از سه گروه اصلی دایناسورها یعنی ساروپودها همچنان تمایل به زیستن در اقلیم های گرم را حفظ کرده و بیشتر در عرض های جغرافیایی پایین زمین زندگی می کردند.»

تروپودها و پرنده کفلان ممکن است میلیون ها سال پیش قادر به تولید گرمای بدن شده باشند. این تغییر در دوره ژوراسیک به آن ها اجازه داد تا در نواحی سردتر زندگی کنند و همانند بسیاری از گونه ها در این مناطق به خوبی رشد و تکثیر پیدا کنند.

فسیل شناسان فقط با انجام حفاری های عمیق تر در نواحی خاص، نظیر برخی از بخش های آمریکای جنوبی و آفریقا، می توانند به کشف نخستین دایناسورهایی که در این زمین ها پرسه می زدند، بپردازند.