تصویر جدید تلسکوپ هابل از یک کهکشان مارپیچی

وبگاه سای‌تِک‌دِیلی گزارش داد، تصویر جدید تلسکوپ فضایی هابل، اِن‌جی‌سی ۱۶۳۷، یک کهکشان مارپیچی واقع در فاصله ۳۸ میلیون سال نوری از زمین در صورت فلکی اِریدانوس، شواهدی درخصوص نحوه شکل‌گیری حیات ستاره‌ای را نمایش می‌دهد. این تصویر بخشی از یک برنامه پژوهشی متمرکز بر مطالعه شکل‌گیری ستاره‌ها در کهکشان‌های نزدیک است.

ستارگان در ابر‌های گازی سرد و غبارآلود متولد می‌شوند که بر اثر نیروی گرانش خود فرو می‌ریزند. همان‌طور که این ستارگان جوان رشد می‌کنند، با انتشار نور، تولید باد‌های ستاره‌ای (جریانی از گاز که از بخش بالای جَو ستاره خارج می‌شوند) و آزادکردن جریان‌های خروجی قدرتمند، بر محیط اطراف خود تأثیر می‌گذارند. همه این فرآیند‌ها سرعت شکل‌گیری نسل‌های جدید ستارگان و آینده کهکشان را تنظیم می‌کنند.

شواهدی از تشکیل ستاره در اطراف اِن‌جی‌سی ۱۶۳۷ به چشم می‌خورد. بازو‌های مارپیچی این کهکشان با ابر‌های صورتی‌رنگ پر شده است که بسیاری از آنها با ستاره‌های آبی درخشان همراه هستند. رنگ صورتی، ناشی از اتم‌های هیدروژن است که توسط نور فرابنفش ستارگان جوان و پرجرم برانگیخته شده‌اند؛ این در تضاد با درخشش رنگ زرد مرکز کهکشان است که خانه مجموعه‌ای متراکم از ستاره‌های قدیمی‌تر و قرمزتر است.

ستارگانی که در محل تولدشان نور و گرما تولید می‌کنند، زندگی نسبتاً کوتاهی دارند و بسیاری از آنها فقط چند میلیون سال پس از تولد، به صورت اَبَرنواَختر (انهدام انفجاری ستاره) منفجر می‌شوند. اِن‌جی‌سی ۱۶۳۷ در سال ۱۹۹۹ میلادی میزبان یک ابرنواختر به نام اِس‌اِن ۱۹۹۹‌ای‌اِم (SN ۱۹۹۹ EM) بود که به‌عنوان درخشان‌ترین ابرنواختر مشاهده‌شده در آن سال، ستایش شد.

هنگامی که مرگ یک ستاره عظیم فرا می‌رسد، انفجار بزرگ و درخشانی (ابرنواختر) رخ می‌دهد که برای مدتی کوتاه از کل کهکشان اصلی آن فراتر می‌رود. ابرنواختر علاوه بر اینکه پایان عمر یک ستاره را نشان می‌دهد، می‌تواند با فشرده‌کردن ابر‌های گازی نزدیک، ستاره‌های جدید تشکیل دهد و چرخه حیات ستاره‌ای را از نو آغاز کند.

منبع: ایرنا