آیا قهرمان فیلم «تنها در خانه» به نوعی یک «اختلال روانی» مبتلا بوده است؟

در ایام تعطیلات سال نو و کریسمس، شاید خوب باشد که نگاهی به دو فیلم کلاسیک این بازه زمانی بیندازیم. این آثار نه تنها برای کودکان محبوب هستند، بلکه به عنوان نمونه هایی از سینمای خشونت روانی نیز می توانند مورد توجه قرار گیرند.

 

دو فیلم جاودانه ای که در هر سال جذاب تر به نظر می رسند: «تنها در خانه» و «تنها در خانه ۲: گمشده در نیویورک».

 

شاید بهتر باشد به فراموشی بسپاریم قسمت سومی که بدون همکاری کریس کلمبوس، جان هیوز و مکالی کالکین ساخته شده و همچنین سه فیلمی که به طور مستقیم برای تلویزیون تولید شده اند: «تنها در خانه ۴»، «تنها در خانه ۵: سرقت تعطیلات» و «تنها در خانه ۶: خانه دوست داشتنی».

 

فیلم اصلی محصول سال ۱۹۹۰ و دنباله اش در ۱۹۹۲، به وضوح آثار کلاسیکی محسوب می شوند که داستان نوجوانی به نام «کوین مک کالیستر» (با بازی مکالی کالکین) را روایت می کنند که در تعطیلات کریسمس به طور تصادفی و به دلیل بی توجهی خانواده اش، دو بار تنها رها می شود. هر دو اثر همچنان مخاطبان را به شگفتی وا می دارند و با گذشت زمان همچنان طرفداران زیادی دارند؛ اما نباید جنبه های خشونت آمیز روانی این فیلم را نادیده گرفت.

 

شخصیت کوین را می توان به عنوان یک متخصص در درد و رنج تعریف کرد که تله های بالاخانه ای خویش را بر روی دو دزد غیرخشونت آمیز اجرا می کند و از هر لحظه این کمپین شکنجه اش با بی رحمی لذت می برد.

 

حتی متخصصین سلامت روان از مرکز پزشکی دانشگاه نبراسکا و طرفداران سینما، با استفاده از چک لیست روان پریشی به بررسی فعالیت های کریسمسی کوین پرداخته و نتیجه گرفتند که او «کاملاً روانی است.»

 

مارو (با بازی دنیل استرن)، یکی از دو دزد مشهور است که به همراه هری (با بازی جو پشی) در این فیلم حضور دارد.

 

استرن به تازگی در فضای مجازی توجه زیادی به خود جلب کرده و بسیاری از افراد سوال می کنند که چرا او در فیلم های بیشتری دیده نمی شود.

 

این بازیگر ۶۷ ساله کار در سینما را با اجتناب از آن و زندگی در طبیعت جایگزین کرده و هم اکنون در یک مزرعه سکونت دارد. او دامدار، پرورش دهنده نارنگی و همچنین مجسمه ساز است.

 

او در وب سایت شخصی اش توضیح داده که چرا مسیر کاری اش را تغییر داده است. نوشته او به این مضمون است: «من در پروژه های بسیاری بازی کردم، اما به جایی رسیدم که دلم برای خانواده ام تنگ شد. تصمیم گرفتم سفرهای کمتری داشته باشم، بیشتر در کنار خانواده ام باشم و بر روی علایق هنری ام تمرکز کنم. این تصمیم باعث شده که حالا زندگی خانوادگی فوق العاده ای داشته باشم و این مجموعه آثار را خلق کنم.»

 

او حتی به طور منظم در تیک تاک پست می گذارد، جایی که بیشتر از ۱۳۸ هزار دنبال کننده دارد و پست های اخیرش به ویژه در ایام کریسمس با واکنش های مثبتی مواجه شده است. بسیاری از کاربران شبکه های اجتماعی اظهار می کنند که فیلم های «تنها در خانه» چقدر برای دوران کودکی شان با ارزش بوده اند. یکی از کاربران نوشته است: «شادی ای که تماشای فیلم هایتان در کودکی برایم به ارمغان آورد غیرقابل وصف است و اکنون بچه هایم همان خوشحالی را تجربه می کنند. متشکرم آقای استرن.»

 

کاربر دیگری بیان کرده است: «شما بخشی بزرگ از دوران کودکی من بودید. فرصتی که برای دیدن آثار هنری تان خارج از دنیای بازیگری به من داده شده، یک امتیاز بزرگ است. از شما بابت این همه خنده و خاطره بی شمار سپاسگزارم.»

 

پس دیگر جا ندارد تعجب کنید. نیمی از دزدهای تنها در خانه اکنون در حال سپری کردن زندگی خوبی هستند و پست های آنلاین او به اندازه زندگی اش دلگرم کننده و ملایم هستند. بار دیگر که «تنها در خانه» یا «تنها در خانه ۲: گمشده در نیویورک» را تماشا می کنید، مدتی به اقدام های نادرست و در عین حال خنده دار این شخصیت جنایتکار خیالی که دنیل استرن جزئی از آن بود بیاندیشید و مطمئن باشید که با وجود تمام ضربات مغزی، آن عنکبوت بزرگ و میخ بزرگ فرو رفته در پا، او حالش کاملاً خوب است.

 

در این میان، شاید خوب باشد نگاهی دوباره به رفتارهای کودکانه قهرمان داستان داشته باشیم. کودکی که با مشکلات بارز ناشی از طردشدگی دست و پنجه نرم کرده و نقشه های شیطانی طراحی کرده که به واقع او را به لیست مجرمان سادیست اف بی آی می کشاند.

 

یورونیوز