(ویدئو) سلاح های ضدپهپادی که نیروی زمینی ارتش آمریکا به کار می گیرد کدامند؟

پهپادها که به عنوان سیستم های هوایی بدون سرنشین (UAS) شناخته می شوند اصطلاحی که وزارت دفاع ایالات متحده برای آنها به کار می برد سال هاست که در عرصه نظامی مورد استفاده قرار می گیرند. ایالات متحده و انگلستان در خلال جنگ جهانی اول به طراحی و آزمایش این هواپیماهای بدون سرنشین پرداختند، هرچند که این دستگاه ها آن زمان به مرحله آماده سازی برای نبرد نرسیده بودند.

با پیشرفت فناوری در زمینه پهپادها، امروزه بسیاری از کشورها به کارگیری این ابزارها را در میادین جنگ افزایش داده اند. به ویژه در جنگ های اخیر در اوکراین و غزه، استفاده از پهپادهای کوچک تجاری همچون DJI Air 3S که به تازگی به روزرسانی شده است، به چشم می خورد. دسترسی جهانی به این فناوری، هزینه پایین و قابلیت حمل محموله های خطرناک، موجب شده است که این ابزارها به نیرویی قابل توجه تبدیل شوند. با توجه به تغییراتی که هواپیماهای بدون سرنشین در اصول جنگ مدرن ایجاد کرده اند، تحولاتی نیز در روش ها و دوره های آموزشی لازم برای مقابله با آنها به وقوع پیوسته است.

سرهنگ موزف ساودا درباره این موضوع به وال استریت ژورنال اظهار داشته است: «نیاز به پاسخگویی کنونی بیش از حد انتظار است، بنابراین ما در تلاشیم تا به هر نحو ممکن، تعداد بیشتری از افراد را آموزش دهیم و با سرعت بیشتری رشد کنیم تا بتوانیم این نیاز را برآورده کنیم». بر این اساس، ارتش ایالات متحده یک مرکز آموزش تخصصی برای نبرد با پهپادها در فورت سیل، اوکلاهاما تأسیس کرده است. این مرکز که به طور رسمی به عنوان دانشگاه مشترک سیستم های هوایی ضدپهپادی کوچک (CsUAS) شناخته می شود، با نام اختصاری JCU معروف است.

این نخستین آکادمی از این نوع بوده که در آن سربازان از تمامی شاخه ها مهارت های لازم برای شناسایی و مقابله با اهداف پهپادی کوچک و تجاری را فرا می گیرند. هدف JCU آموزش حدود ۱۰۰۰ سرباز در سال به منظور مقابله با پهپادهای مستقل و گروهی با استفاده از سیستم های مختلف است.

JCU از سیستم های تسلیحاتی آشنا و نوین بهره می برد

آمریکا در حال حاضر با استفاده از سیستم موسوم به VehicleAgnostic Modular Palletized ISR (VAMPIRE) شرکت L3Harris که از راکت استفاده می کند، به مقابله با پهپادهای روسی می پردازد. در گذشته و پیش از تأسیس JCU، روش های آموزشی در خصوص مقابله با پهپادها کاملاً مستقل از یکدیگر بود و هر شاخه، روش های ویژه ای را با بهره گیری از تسلیحات مختلف ایجاد می کرد. JCU تلاش می کند تا این آموزش ها را متمرکز کرده و یک نظام استاندارد نه تنها برای ارتش ایالات متحده، بلکه برای آژانس های فدرال و کشورهای هم پیمان ایجاد نماید. این مرکز، ترکیبی از آموزش های تئوری و تمرینات عملی را فراهم می آورد تا درکی عمیق از چگونگی مقابله با این تهدید فزاینده فراهم سازد. طول دوره های آموزشی در این مرکز ممکن است از یک تا سه هفته متفاوت باشد.

یکی از سلاح هایی که سربازان آمریکایی در دوره های آموزشی خود با آن آشنا می شوند، دستگاهی به نام Smart Shooter است. این سیستم اپتیکال به یک تفنگ استاندارد M4 متصل می شود و به سربازان این امکان را می دهد تا با دقت بیشتری اهداف کوچک را در فاصله های نزدیک هدف قرار دهند. این تفنگ از گلوله های ۵.۵۶ در ۴۵ میلی متری استفاده می کند که برای از بین بردن اکثر پهپادهای غیرنظامی کافی است. با این حال، دانش آموزان JCU به سمت هواپیماهای بدون سرنشین شلیک نمی کنند، بلکه به بالون هایی که به این پهپادها متصل شده اند، شلیک می نمایند. این بالون ها از نظر هزینه بسیار کمتر از پهپادهای ساخت دشمن هستند و وزش باد در اطراف فورت سیل، آنها را به هدف هایی دشوارتر تبدیل می کند.

علاوه بر Smart Shooter، دانش آموزان این مرکز با سیستم Dronebuster نیز تمرین می کنند. این سیستم یک وسیله دستی دیگر است که به جای شلیک گلوله، پالس های الکترونیکی ارسال می کند و اهدافش را از کار می اندازد. در حالی که برخی از پهپادهای نظامی بزرگ تر به تکنولوژی ضد جمینگ تجهیز شده اند، این مورد در خصوص مدل های تجاری چندان نگرانی ندارد.

روزیاتو