فدراسیون، دلیل اصلی ناکامی واترپلو در آسیا است/ حاشیه سالاری جایگزین شایسته سالاری شده است

“`html

۰۹:۱۷ ۲۰ اسفند ۱۴۰۳

سهیل رستمیان، لژیونر واترپلو از ایران که در لیگ واترپلو بلژیک مشغول به کار است و همچنین به عنوان کاپیتان تیم ملی در بازی های آسیایی هانگژو حضور داشت، در گفتگو با خبرنگار باشگاه خبرنگاران به بررسی برخی از ابهامات مربوط به ناکامی ها و وضعیت فدراسیون پرداخت.

رستمیان در خصوص علل عدم موفقیت تیم ملی توضیح داد: متأسفانه تیم ملی کشورمان در این رقابت ها به طرز غیرقابل انتظاری در مقام چهارم قرار گرفت. اما پرسش اینجاست که چرا پس از آنکه میدانستیم چین و قزاقستان رقبای اصلی ما هستند، در نیمه نهایی با چین، تیمی که تنها یک ماه قبل تر با آن به رقابت پرداخته بودیم، در دو کوارتر اول با نتیجه ۷ بر ۲ عقب افتادیم؟ به وضوح این مشکل به آمادگی بدنی مربوط نمی شود؛ چرا که در دو کوارتر پایانی تنها دو گل دریافت کردیم و بازی به ضربات پنالتی کشیده شد. این نشان دهنده وجود نقص هایی در آماده سازی تاکتیکی ما بود. در برابر قزاقستان نیز ما در تمام طول مسابقه از حریف پیش بودیم، اما کمبود تجربه تیم ملی ایران به وضوح احساس می شد.

او در ارتباط با غیبت خود در این مسابقات گفت: من پیش از مسابقات دیویژن ۲ در ترکیه با کادر فنی، به ویژه دژان میلاکوویچ، مربی خارجی تیم در ارتباط بودم و در کنار تمریناتم در باشگاه بلژیک، برنامه های ملی را نیز تحت نظر داشتم. همه چیز بر اساس توافقات قبلی به خوبی پیش می رفت و فدراسیون وعده داده بود تا بلیط های سفر برای مسابقات ترکیه و چین تهیه کند تا به تیم ملی ملحق شوم یا اینکه چند روز قبل از مسابقات به ایران برگردم، اما ناگهان نظر کادر فنی تغییر کرد و اعلام کردند که باید یک ماه و نیم قبل از مسابقات در ایران بمانم؛ چنین خواسته ای به نظر غیرحرفه ای و نامعقول می رسد.

او همچنین افزود: طبق مقررات فدراسیون جهانی، لژیونرها به دلیل برگزاری مسابقات هفتگی تنها برای مسابقات یا حداکثر یک هفته قبل از آن در دسترس تیم ملی قرار می گیرند و فدراسیون باید نام من را به باشگاه بلژیک اعلام کرده و اجازه حضور را درخواست می کرد که متأسفانه این اقدام انجام نشد. جالب اینجاست که نه تنها من، بلکه ارشیا الماسی و شایان قاسمی که در لیگ های معتبر اروپایی فعالیت می کنند، به تیم ملی دعوت نشدند. این تصمیم مانع از حضور بازیکنان با تجربه و کارآمد در تیم ملی شد.

رستمیان در مورد مسئولیت این وضعیت گفت: به نظر من، فدراسیون اصلی ترین عامل این حوادث است، زیرا من تجربه همکاری با این کادر فنی را در بازی های آسیایی داشته ام و از آن زمان نشان داده شده که سطح این کادر چگونه است. در سالی که یک مدیر فنی خارجی به تیم پیوست، اختلافاتی بین او و سرمربی رخ داد که نمایانگر عدم انسجام در کادر فنی بود.

سوالی که باید پاسخ داده شود این است که با وجود هزینه های کلانی که فدراسیون برای تیم ملی صورت داده است، چرا نتوانسته اند به نتایج مطلوبی دست یابند؟ پاسخ واضح است: ضعف در تصمیم گیری های مدیریتی و مشکلات فنی و همچنین های نادرست. جوان گرایی به معنای حذف تمام بازیکنان با تجربه نیست! یک تیم با موفقیت، نیازمند ترکیبی از بازیکنان جوان و با تجربه است تا بتواند عملکرد بهتری داشته باشد و به جوان ترها نیز انگیزه لازم را بدهد. متأسفانه این رویکرد در تیم ملی واترپلو ایران موجود نبود و در عوض، بازیکنان با تجربه کنار گذاشته شدند که نتیجه اش لطمه به تیم در زمینه های تاکتیکی بود.

رستمیان در زمینه فراهم آوردن راهکارهای موفقیت در واترپلو یادآور شد: من پیشتر با رضوانی، رئیس فدراسیون، در خصوص این موضوع گفت وگو کرده ام و بر این نکته تأکید کردم که برای موفقیت در بازی های آسیایی، باید حاشیه ها را کنار گذاشته و تیم را به لحاظ تاکتیکی تقویت کنیم. اما متأسفانه ما در حال حاضر به جای شایسته سالاری، حاشیه سالاری داریم؛ بعد از موفقیت ما در بازی های آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا، بازیکنان برای رسیدن به فینال اعتماد به نفس لازم را به دست آوردند، اما به دلیل تصمیمات نادرست، این فرصت از بین رفت. چین سه بار متوالی به فینال رسیده، اما ما سه بار چهارم شده ایم که این موضوع نشان دهنده کمبود مدیریت و برنامه ریزی نادرست است. متأسفانه در کشور ما شرایطی ایجاد شده که علاقه مندان به ورزش واترپلو از شکست تیم ملی خشنود می شوند.

او همچنین در برابر ادعای کم کاری در برگزاری تمرینات اظهار داشت: این ادعا واقعیت ندارد. به نظر من، یکی از بهترین اردوهای ملی در سال های اخیر پیش از مسابقات جاری برگزار شد؛ از خرداد تا اسفند، به مدت بیش از هشت ماه تیم ملی واترپلو در اردو بود که این طولانی ترین دوره در تاریخ واترپلو ایران است. هیچ تیمی جز ژاپن، که خود نیز با تیم اصلی اش در مسابقات شرکت نکرده بود، چنین اردوهای آماده سازی طولانی مدتی نداشت. به علاوه، ما سفرهای تدارکاتی مناسبی داشتیم و حدود یک ماه و نیم قبل از مسابقات نیز در یک تورنمنت رسمی شرکت کردیم و حتی با چین به رقابت پرداختیم، اما وقتی تیم یک ماه پیش از مسابقات با رقیب خود به میدان رفته باشد، نباید در مسابقه رسمی غافلگیر شود و ۵ گل عقب بیفتد. این نشان دهنده ضعف اصلی در تاکتیک و برنامه ریزی کادر فنی و نه در تعداد اردوها است؛ این مسائل باید از سوی کادر فنی توضیح داده شود.

او ادامه داد: پس از بازی های آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا، یک احساس بزرگ تری در بین بازیکنان، مسئولان و کارشناسان شکل گرفت که ایران می تواند به فینال مسابقات آسیایی برسد، اما متأسفانه با تصمیمات نادرست و به ویژه دوران کرونا که موجب تعطیلی بسیاری از اردوها شد، این نسل طلایی از بین رفت. به جای اینکه تیم ملی واترپلو مانند چین که در سه دوره اخیر به طور ثابت در فینال حضور داشته، پیشرفت کند، ما برای سومین بار متوالی چهارم شدیم؛ این نشان دهنده عدم برنامه ریزی صحیح و عدم مدیریت نسل طلایی واترپلو و از دست رفتن این فرصت گرانبها است. در سطح جهانی، بازیکنان ۲۵ تا ۳۰ ساله به اوج پختگی خود می رسند و بسیاری از آن ها تا ۳۵ سالگی در سطح ملی بازی می کنند، اما در ایران، به بازیکنان ۲۵ ساله گفته می شود که سن آن ها بالا است و فرصتی برای پیشرفت ندارند. این نگرش نادرست منجر به حذف بازیکنان با تجربه شده و در نهایت، یک تیم کاملاً جوان و کم تجربه برای مسابقات معرفی شد که در شرایط سخت رقابت ها تحت فشار روانی قرار گرفت و نتوانست به وظایف خود به خوبی عمل کند.

رستمیان همچنین ابراز داشت: جوان گرایی نباید به معنای حذف تمام بازیکنان با تجربه باشد. باید توازنی از بازیکنان جوان و مجرب در تیم وجود داشته باشد تا هم تیم از نظر فنی تقویت شود و هم جوان ترها از تجربیات بازیکنان قدیمی بهره مند شوند و انگیزه بگیرند. اما در ترکیب فعلی تیم ملی، این توازن رعایت نشده است و این موضوع منجر به کاهش دستاوردهای تیم در مسابقات قهرمانی آسیا و بازی های آسیایی شده، و حتی پسرفت را به دنبال داشته است. همچنین عدم استفاده از لژیونرها، تصمیم نادرست دیگری بود، چرا که بازیکنانی که در لیگ های معتبر فعالیت دارند، از سطح کیفی بالایی برخوردارند و می توانند در کنار جوان ترها، تجربه بین المللی خود را به تیم انتقال دهند. متأسفانه این فرصت از دست رفته و بنابراین تیم ملی واترپلو از عنوان قهرمانی به تیمی تبدیل شده که برای کسب مقام های سوم و چهارم رقابت می کند.

رستمیان بر اهمیت برگزاری جلسات هم اندیشی و اتاق های فکری تأکید کرد و افزود: فدراسیون باید به طور جدی وارسی کند که آیا مسیر کنونی صحیح است یا نیاز به تغییرات اساسی دارد. همچنین نگاهی حرفه ای تر به تیم ملی ضروری است. چین و ژاپن سال ها است که برنامه های بلندمدت برای توسعه واترپلو را به اجرا گذاشته اند و به همین دلیل، چین توانسته سه بار متوالی به فینال آسیا راه یابد. در مقابل، ما به مدت سه دوره متوالی چهارم شدیم که این نشان دهنده ناکارآمدی رویکرد فعلی است. فدراسیون باید از بهترین استعدادهای داخلی و خارجی بهره ببرد، حواشی را مدیریت کند، به بازیکنان با تجربه توجه داشته باشد و از لژیونرها به درستی استفاده نماید. بدون این اقدامات، رسیدن به فینال بازی های آسیایی واقعاً دشوار خواهد بود.

او همچنین در مورد آینده خود و احتمال حضور در تیم ملی گفت: من هنوز هم تمایل به خدمت به تیم ملی کشورم دارم؛ اما متأسفانه در واترپلو ایران انتقادپذیری جای خود را به حذف منتقدان داده است. این وضعیت برای بازیکنانی که نقدهای سازنده دارند، ذهنیت سختی ایجاد می کند. با این حال، من به بازی در لیگ بلژیک ادامه می دهم و جزو سه گل زن برتر لیگ هستم و در شرایط آمادگی خوبی قرار دارم. اگر تیم ملی به من نیاز داشته باشد، بدون شک آماده خدمت به تیم ملی هستم و به طور جدی برای کشورم جنگیده ام. من از همان جا به جایی رسیده ام و همواره آرزوی بازی برای ایران را دارم. اما به احتمال زیاد به دلیل انتقاداتی که دارم، شرایط حضورم در تیم ملی دشوارتر خواهد شد.
در ایران، برخی برداشت ها انتقادات را به عنوان تخریب شخصی تلقی می کنند، در حالی که من تنها دل نگرانی پیشرفت واترپلو کشورم را دارم. امیدوارم این اظهارات به جای ایجاد حاشیه، به بهبود وضعیت کمک کنند و فضایی فراهم شود که بازیکنان لژیونر نیز بتوانند به تیم ملی ملحق شوند و هم پای دیگر بازیکنان، برای موفقیت واترپلو ایران تلاش کنند و به ساحل آرامش بازگردند.

“`