نقطه ضعف اساسی دولت پرشکیان، کمبود شجاعت و خلاقیت است
یکی از چالش های عمده دولت پرشکیان، نبود شجاعت و نوآوری است. بسیاری از معاونان و همکاران او در حیطه وظایف خود، ایده های تازه ای برای رویارویی با مشکلات ارائه نمی دهند و به جای آن، در فعالیت های تکراری و خسته کننده ای که نتیجه ای ملموس ندارد، مشغول هستند. این شیوه کاملاً ناکارآمد بوده و موجب ناامیدی در جامعه شده است.
روزنامه شرق به این موضوع پرداخته است:
حکومت به یک نفر به نام رئیس جمهور محدود نیست. این یک نهاد بزرگ و هزینه بر شامل معاونت ها، سازمان برنامه و بودجه، وزارتخانه ها و سایر نهادهای دولتی است که هر یک به تناسب قوانین، مسئولیت های خاص خود را دارند. نباید انتظار داشت که تمامی امور به دست رئیس جمهور انجام شود. بر اساس تقسیم کار قانونی، هر وزارتخانه و نهاد موظف است در چارچوب قوانین و رویه های مربوطه به مسائل خاص کشور رسیدگی کند.
ایده ها و ابتکارات باید از سوی معاونت حقوقی، سازمان برنامه و دیگر وزارتخانه ها مطرح و دنبال شوند.
یک نقص بارز دیگر در دولت پرشکیان، کمبود شجاعت و ابتکار عمل است. بسیاری از همکاران او در حیطه وظایفشان دست به تولید ایده های نوین نمی زنند و به انجام فعالیت های تکراری و خسته کننده پرداخته اند. این روند به هیچ جهتی در کاهش مشکلات موثر نبوده و به شدت حس ناامیدی را افزایش داده است.
انتقادات به آقای پزشکیان نیز وارده است. اگرچه محدودیت های اتی ممکن است او را در همکارانش محدود کرده باشد، اما او هنوز به عنوان یک رئیس جمهور مقتدر نمایان نشده که با جلب همکاری شخصیت های معتبر سیاسی و اجتماعی و جلب آرای مردم شود. این ضعف ها به هیچ وجه کم کاری های غیرقابل قبول و بی معنی دولت را توجیه نمی کند. داستان اعضای ارشد دولت و رئیس جمهور، به داستان ارتشی شباهت دارد که افسرانش در خانه مانده و تنها تعدادی از سربازان داوطلب به تنهایی به میدان جنگ رفته اند.
وظیفه معاونان، وزرا و سایر همکاران رئیس جمهور این است که در حوزه کاری خود به یک درک صحیح و عمیق از وضعیت کنونی دست یابند و با خلاقیت و نوآوری، ایده های جدیدی را به صورت مصوبه یا لایحه به عرصه سیاسی و مدیریتی کشور معرفی کرده و به تقویت امید مردم توجه کنند.
اما آنها مانند دروازه بانی هستند که در مقابل حریف سرسخت بی حرکت ایستاده است و هر توپ غلتانی که به سمت دروازه اش می آید، به راحتی تبدیل به گل می شود. همکاران رئیس جمهور در معاونت حقوقی و سازمان برنامه و وزارتخانه ها حتی از ظرفیت های قانونی موجود نیز بهره برداری نمی کنند. به نظر می رسد تفاهم را با تسلیم و تحمیل اشتباه گرفته اند؛ بیشتر به دنبال آرام کردن دشمن هستند تا خدمت به ملت. معاونت حقوقی رئیس جمهور که در حال حاضر تأثیر کمتری دارد، باید با همکاری با نهادهای مربوط و وضع مقررات نوآورانه، نقش فعال تری ایفا کند. برای مثال:
قانون حجاب و عفاف با مشکلات جدی حقوقی و اجتماعی همراه است و بحرانی در جامعه به وجود آورده که حساسیت زیادی را در مردم برانگیخته است. این قانون نمی تواند به حالت تعلیق باقی بماند. آن اقلیت کوچک و فعال که این قانون را پیشنهاد کرده، همچنان به دنبال اجرای آن است. دولت باید لایحه ای را به مجلس ارائه کند که شامل:
۱. لغو قانون حجاب و عفاف، یا ۲. تعلیق اجرای قانون حجاب و عفاف به مدت مثلاً دو یا سه سال با تعیین مهلت برای دولت جهت ارائه لایحه جدید تا پایان مدت تعلیق باشد.
کارشناسان اظهار دارند که تغییر ساعت رسمی کشور می تواند موجب صرفه جویی در مصرف برق به اندازه دو تا سه درصد شود. این میزان در شرایط بحران برق در ایران عدد قابل توجهی است. دولت باید هر چه سریع تر لایحه ای برای احیای قانون تغییر ساعت به مجلس ارائه دهد تا به موقع به نتایج مطلوب دست پیدا کند.
سازمان های رادیو و تلویزیون که تحت انحصار سازمان صدا و سیما است و صدای یک گروه سیاسی محدود را به گوش عموم می رساند، فاقد یک رژیم حقوقی مشخص هستند. دولت باید هر چه سریع تر لایحه ای را تنظیم کند که رژیم حقوقی سازمان صداوسیما و مسئولیت های مدنی و کیفری آن را تعیین کند.
به نظر می رسد دو نماینده رئیس جمهور در شورای نظارت بر صداوسیما در انجام وظایف خود ناکارآمد بوده و عملکرد خاصی ندارند. دولت باید با یک مصوبه، وظایف نمایندگان رئیس جمهور در این شورا را مشخص کرده و از آنها بخواهد که مسئولیت ها و گزارش های ماهانه را ارائه دهند و به صورت علنی این اطلاعات را منتشر کنند.
در دانشگاه ها، امنیت شغلی استادان و همچنین امنیت تحصیلی دانشجویان به شدت در معرض خطر است. یک لایحه نیاز است که با محدود کردن اقدام های غیرقانونی و گاه خودجوش مسئولان دانشگاه ها و بعضی نهادهای غیر دانشگاهی، امنیت شغلی و تحصیلی استادان و دانشجویان را تضمین کند.
تصویب نامه های دولت به راحتی قابل تأیید هستند. ممکن است گفته شود که این گونه لوایح در مجلس رد خواهند شد؛ اما نکته اصلی نشان دادن اراده و عزم دولتی است که مردم در وسط بحران های ناامیدکننده به آن اعتماد کرده اند. در شرایط جنگی، نیروهایی وجود داشتند که جان خود را برای عملیات هایی که به اهداف خود نرسیدند فدای کردند، اما این امر هرگز از ارزش و احترام آنها نمی کاهد. آنان با ایمان و اراده موجب زنده نگاه داشتن امیدها شدند. اگر چنین شجاعتی وجود نداشت، احتمالاً آخر جنگ با تلخی و شکست ادامه می یافت.
آقایان و خانم ها! آنچه شما را به این مقام رسانده، نور امید مردم است که در شرایط سخت قرار دارند. به این اعتماد خیانت نکنید و آن را از بین نبرید. آقای رئیس جمهور، به معرفی نوآوری های تازه بپردازید.
