این زنان به شدت در معرض خطر شکستگی استخوان قرار دارند

 در گذشته، این فکر غالب بود که چاقی می تواند به عنوان یک حفاظ در برابر شکستگی ها عمل کند. این اندیشه بر پایه این فرض قرار داشت که بار اضافی ناشی از وزن بدن ممکن است موجب افزایش تراکم مواد معدنی استخوان شود؛ عاملی که بسیار کلیدی در افزایش استحکام استخوان ها به حساب می آید.

با این حال، تحقیقات جدید نشان می دهد که ارتباط بین چاقی و خطر شکستگی، بسته به جنسیت، مناطق خاصی در اسکلت و تعاریف مختلف از چاقی متفاوت است. برای بررسی جزئیات این موضوع، دکتر آن فردریک تورکوت (AnneFrederique Turcotte) و همکارانش به تجزیه و تحلیل داده های جمعیتی از ۲۰ هزار نفر در رده سنی ۴۰ تا ۷۰ سال در واحد غدد درون ریز و نفرولوژی مرکز پژوهش های شهر کبک کانادا پرداختند.

در این مطالعه، شاخص توده بدنی و اندازه دور کمر به عنوان معیارهای بررسی چاقی شکمی مورد سنجش قرار گرفت و شکستگی ها با استفاده از یک الگوریتم معتبر شناسایی شدند. طی ۵.۸ سال پیگیری، ۴۹۷ زن و ۳۲۳ مرد به علت شکستگی دچار مشکل شدند.

از مجموع ۴۱۵ شکستگی عمده استخوان شامل شکستگی های لگن، استخوان ران، ستون فقرات، مچ دست و بازو، ۲۶۰ مورد در زنان و ۱۵۵ مورد در مردان گزارش شد. همچنین از ۳۵۳ شکستگی در ناحیه دیستال اندام تحتانی مانند مچ پا، پا و ساق پا، ۲۱۹ مورد مربوط به زنان و ۱۳۴ مورد به مردان اختصاص داشت. در بین ۲۰۳ شکستگی دیستال اندام فوقانی که شامل مچ دست، ساعد و آرنج می شود، ۱۴۱ مورد به زنان و ۶۲ مورد به مردان نسبت داده شد.

پژوهش ها نشان داد که در میان زنان، اندازه دور کمر به طور خطی با افزایش خطر شکستگی ارتباط دارد. به ازای هر ۵ سانتی متر افزایش در دور کمر، خطر شکستگی در هر نقطه به میزان ۳ درصد رشد می کند و این خطر در شکستگی های دیستال اندام تحتانی نیز ۷ درصد افزایش می یابد. به ویژه ارتباط میان اندازه دور کمر و شکستگی مچ پا بسیار محسوس بود.

نتایج مطالعه نشان داد که زنانی با شاخص توده بدنی ۲۲.۵ کیلوگرم بر متر مربع، به نسبت زنانی که شاخص توده بدنی ۲۵ کیلوگرم بر متر مربع دارند، خطر ابتلا به شکستگی در ناحیه دیستال اندام تحتانی را تا ۵ درصد کاهش می دهند. دلیل ارتباط معنادار بین چاقی و افزایش خطر شکستگی در زنان هنوز به طور کامل مشخص نیست. با این حال، قابل ذکر است که بسیاری از شکستگی ها در افرادی با چاقی به دلیل زمین خوردن اتفاق می افتد. چون مچ پا به واسطه بافت نرم حفاظتی کمتری دارد، در مقایسه با لگن و استخوان ران بیشتر در معرض آسیب ناشی از زمین خوردن قرار می گیرد.

دکتر تورکوت تاکید کرد که ارتباط اندازه دور کمر با خطر شکستگی در زنان نسبت به شاخص توده بدنی بارزتر است. این ممکن است به دلیل وجود چربی احشایی باشد که به صورت متابولیکی فعال تر است و در عمق شکم تجمع می کند. این نوع چربی ممکن است ترکیباتی ترشح کند که به طور منفی بر استحکام استخوان ها اثر بگذارد.

وی همچنین خاطرنشان کرد: افراد دارای چربی بیشتر در ناحیه میانه بدن ممکن است خطر بیشتری برای زمین خوردن داشته باشند. درخصوص مردان، هیچ رابطه معناداری میان افزایش شاخص توده بدنی و اندازه دور کمر با خطر شکستگی مشاهده نشد.

وی افزود: تحقیقات ما نشان می دهد که مردان چاقی که دچار شکستگی می شوند، معمولاً با چالش های سلامتی دیگری نیز مواجه هستند که می تواند روند بهبودی و توانبخشی آنان را مختل کرده و عوارض جراحی و جوش خوردن را افزایش دهد.

سیناپرس