چه موضوعاتی به کاهش حافظه و فراموشی منجر می‌شوند؟
پزشکان برای تشخیص از دست دادن حافظه، اقدام به جمع‌آوری تاریخچه پزشکی فرد، مطرح کردن سوالاتی به منظور ارزیابی قابلیت‌های شناختی، و انجام معاینات بالینی و عصبی می‌کنند. همچنین، آن‌ها ممکن است از روش‌های تصویربرداری مانند توموگرافی کامپیوتری محوری (CAT اسکن) و تصویربرداری با رزونانس مغناطیسی (MRI) بهره ببرند تا به شناسایی علل احتمالی نظیر سکته مغزی و تومورهایی که می‌توانند عاملی در از دست دادن حافظه باشند، کمک کنند. هدف اصلی این آزمایش‌ها رد کردن عواملی است که ممکن است قابل برگشت باشند و در صورتی که کاهش حافظه ناشی از یک بیماری مغزی جدی‌تر باشد، شناسایی دلیل آن خواهد بود.
علل مختلفی که می‌توانند منجر به کاهش حافظه شوند، برخی از آن‌ها ممکن است در کنار یکدیگر روی دهند، شامل موارد ذیل است:
داروها: برخی داروها می‌توانند در عملکرد حافظه اختلال ایجاد کنند که شامل مسکن‌ها و قرص‌های خواب آور، آنتی‌هیستامین‌ها، داروهای ضد اضطراب، داروهای ضد افسردگی، برخی داروهایی که برای درمان اسکیزوفرنی مصرف می‌شوند و داروهای ضد درد مورد استفاده بعد از جراحی است.
مصرف الکل و مواد مخدر: مصرف بیش از حد الکل می‌تواند منجر به کمبود ویتامین B۱ (تیامین) شود و این وضعیت می‌تواند آسیب به حافظه را به همراه داشته باشد (سندرم کورساکف). الکل و مواد مخدر همچنین می‌توانند به نوروترانسمیترهای مغز آسیب رسانده و بر حافظه تأثیر بگذارند.
استرس: استرس، به ویژه در اثر تجارب عاطفی شدید، می‌تواند به از دست رفتن حافظه منجر شود و در موارد نادر و شدید، به وضعیتی به نام فراموشی روانزاد ختم می‌شود که معمولاً خودبه‌خود بهبود می‌یابد.
افسردگی: این حالت که به خصوص با افزایش سن شایع‌تر است، می‌تواند باعث کاهش توجه و تمرکز شود و به تبع آن، حافظه را تحت تأثیر قرار دهد. درمان افسردگی معمولاً می‌تواند به بهبود مشکلات مربوط به حافظه کمک کند.
ضربه به سر: آسیب به سر می‌تواند موجب از دست رفتن هوشیاری و کاهش حافظه شود. معمولاً کاهش حافظه ناشی از آسیب به سر به تدریج بهبود می‌یابد و نشان‌دهنده بدتر شدن نیست.
عفونت: افرادی که به بیماری‌های عفونی همچون HIV، سل، سیفلیس، تبخال و عفونت‌های دیگر مبتلا هستند، ممکن است با مشکلات حافظه مواجه شوند.
اختلال عملکرد تیروئید: کم کاری یا پرکاری تیروئید می‌تواند بر یادآوری وقایع اخیر تأثیرگذار باشد.
محرومیت از خواب: فقدان خواب کافی، بی‌خوابی یا آپنه خواب می‌تواند به حافظه آسیب برساند.
کمبود تغذیه‌ای: کمبود ویتامین‌های B۱ و B۱۲ ممکن است بر حافظه تأثیر گذاشته و این نوع کمبودها می‌توانند با مصرف قرص یا تزریقات برطرف شوند.
پیری طبیعی: فراموشی به عنوان یک پدیده طبیعی در روند پیری محسوب می‌شود و برای برخی افراد ممکن است یادآوری برخی اطلاعات، از جمله نام افراد، دشوارتر گردد.
