تشکیل گلسنگ ها بر روی آثار تاریخی هیچ ارتباطی با آلودگی ها ندارد
فارس شخصیت ماندگار در عرصه میراث فرهنگی و یکی از اعضای هیئت راهبردی پایگاه میراث فرهنگی برخی از شهرهای تاریخی ایران بر وجود گلسنگ ها در بناهای باستانی مانند تخت جمشید، تنگ چوگان و کاخ بیشابور تأکید کرده و بیان کرد که تنها عامل ایجاد این گلسنگ ها مربوط به شرایط جوی و رطوبت موجود است و هیچ ارتباطی به مسائل آلایندگی از قبیل پتروشیمی ندارد.
زهره بزرگ مهر در گفت وگو با خبرنگار این موضوع را مطرح کرد و توضیح داد: رطوبت و شرایط جوی و زیست محیطی، شرایط لازم برای شکل گیری و رشد گلسنگ ها در آثار باستانی را مهیا می سازد.
او با بیان این که برای مقابله با گلسنگ ها، روش های پیشگیرانه ای وجود دارد، تصریح کرد: در راستای حفظ آثار باستانی از گلسنگ ها، اغلب از رزین استفاده می شود. پس از پاکسازی گلسنگ ها از روی آثار، معمولاً رزین های خاصی بر روی آن ها اعمال می گردد، اما با توجه به وضعیت اقتصادی، امکان دارد رزینی که به کار گرفته می شود، به طور کامل با تأکیداتی که فروشنده دارد، کارایی لازم را نداشته باشد و بعد از مدتی دوباره گلسنگ ها در همان منطقه شروع به رشد نمایند.
بزرگ مهر همچنین خاطرنشان کرد: نهادهای مرتبط با میراث فرهنگی در حفظ آثار باستانی از گلسنگ ها تلاش خود را می کنند، اما عواملی مانند کمبود بودجه ممکن است موجب ترک این بناها گردد و پس از مدتی، با از بین رفتن رزین ها، شرایط مناسب برای رویش مجدد گلسنگ ها فراهم آید.
مدیر کل سابق دفتر فنی حفظ و احیاء وزارت میراث فرهنگی در پاسخی به این سؤال که آیا گلسنگ ها فقط مختص مناطق خاصی هستند یا تمامی آثار باستانی در کشور با این مشکل مواجه اند، بیان کرد: گلسنگ معمولاً در مناطق معتدل بیشتر مشاهده می شود، مانند فارس، اما هر جایی که رطوبت وجود داشته باشد، این پدیده ممکن است رخ دهد؛ مثلاً در همدان نیز ممکن است چنین امری به وقوع بپیوندد، هرچند شدت و ضعف دارد، و با توجه به آب و هوای معتدل استان فارس، احتمال رویش گلسنگ ها در این منطقه بسیار زیاد است.
این استاد پیشکسوت در رشته ارزشیابی و مرمت بنا برای هنرمندان هنرهای سنتی در پاسخ به این که گلسنگ در کدام مناطق کشور شایع تر است، تاکید کرد: تجربه من نشان می دهد که رشد گلسنگ عمدتاً در استان فارس رخ می دهد که ناشی از وضعیت آب و هوایی و رطوبت خاص این منطقه است.
