اگر دیدن فیلم‌ها شما را به گریه وادار می‌کند، ممکن است به زودی با عواقب جدی مواجه شوید
اگر شما از تماشای فیلم به گریه می‌افتید، یا در موارد عادی احساس تهدید می‌کنید و از طرد شدن هراسان هستید، ممکن است به شکل قابل توجهی در معرض خطر مرگ زودهنگام قرار داشته باشید.
این نوع رفتارها غالباً در افرادی مشاهده می‌شود که ویژگی شخصیتی «نوروتیسم» یا روان‌رنجوری را دارند، و یک پژوهش جدید نشان داده است که این مشخصه می‌تواند احتمال مرگ زودرس را تا ۱۰ درصد افزایش دهد.
نوروتیسم با احساسات منفی نظیر ترس، اندوه و تحریک‌پذیری ارتباط تنگاتنگی دارد و شامل احساساتی مانند تنهایی، اضطراب و نوسانات روحی می‌شود که می‌تواند به سلامت جسم و روان آسیب برساند.
تحقیقات نشان می‌دهند که تنهایی به‌عنوان مؤثرترین پیش‌بینی‌کننده مرگ زودرس شناخته می‌شود؛ چرا که این حس می‌تواند منجر به مشکلاتی مانند خودآزاری و بیماری‌های تنفسی و گوارشی گردد.
علاوه بر این، دیگر جنبه‌های نوروتیسم، از قبیل نوسانات خلقی و احساس دلزده‌گی نیز با افزایش خطر مرگ ارتباط دارند.
به‌طور کلی، نتایج تحقیقات نشان می‌دهند که این ارتباط به‌طور خاص در مردان بیشتر نمایان است و به ویژه در افراد زیر ۵۴ سال و کسانی که سطح تحصیلات دانشگاهی ندارند، مشهودتر است.
یک تیم تحقیقاتی به رهبری دانشگاه ایالتی فلوریدا به تازگی داده‌های بانک زیستی بریتانیا که شامل اطلاعات بیولوژیکی، ژنتیکی، سبک زندگی و وضعیت سلامتی تقریباً نیم میلیون نفر است را تجزیه و تحلیل کرده‌اند.
نزدیک به ۵۰۰،۰۰۰ فرد مشارکت‌کننده در این بانک از سال‌های ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۰ در یک ارزیابی شخصیت شرکت کردند.
پس از گذشت ۱۷ سال، محققان پیگیری کردند که آیا این افراد زنده مانده‌اند یا خیر.
تیم تحقیقاتی با استفاده از داده‌های جمع‌آوری شده به همراه نمرات نوروتیسم شرکت‌کنندگان بررسی کردند که آیا این ویژگی شخصیتی ارتباطی با مرگ زودرس دارد یا خیر.
در این دوره ۱۷ ساله، نزدیک به ۴۳،۴۰۰ نفر از شرکت‌کنندگان جان خود را از دست دادند که حدود ۸.۸ درصد از کل نمونه را تشکیل می‌دهد.
میانگین سنی مرگ ۷۰ سال بود و بیشتر مرگ‌ها به علت سرطان و پس از آن به بیماری‌های عصبی، تنفسی و گوارشی مربوط می‌شد.
کسانی که به دلیل مشکلات تنفسی یا گوارشی فوت کردند، معمولاً در ارزیابی‌ها، احساس دلزدگی را گزارش کرده بودند.
تقریباً ۰.۷ درصد از شرکت‌کنندگان، یعنی حدود ۲۹۱ نفر، اقدام به خودآزاری عمدی کرده بودند.
این افراد از احساس گناه، نوسانات روحی و استرس مداوم شکایت داشتند.
با این حال، تمامی افرادی که امتیازات نوروتیسم بالایی داشتند، از احساس تنهایی رنج می‌بردند.
آنتونیو تراچیانو، استاد دانشگاه ایالتی فلوریدا و نویسنده اصلی این پژوهش، اظهار داشت:
اینکه تنهایی تأثیر بیشتری نسبت به سایر ابعاد نوروتیسم دارد واقعاً شگفت‌انگیز است.
یافته‌های ما نشان می‌دهند که افراد رنج‌دیده از تنهایی در مقایسه با آن دسته از کسانی که مضطرب یا گناهکارند، بیشتر در معرض خطر مرگ زودرس قرار دارند.
این پژوهش که نتایج آن در سپتامبر در مجله اختلالات عاطفی منتشر شده است، به ما درک جدیدی از تأثیر تنهایی بر سلامت و طول عمر ارائه می‌دهد.
گزارش اخیر در سال ۲۰۲۳ نشان داد که حتی پیش از شیوع کرونا، نزدیک به نیمی از بزرگسالان در آمریکا احساس تنهایی شدید را تجربه می‌کردند.
این گزارش هشدار می‌دهد که انزوای اجتماعی می‌تواند عواقب فیزیکی جدی داشته باشد، از جمله افزایش ۲۹ درصدی خطر ابتلا به بیماری قلبی، ۳۲ درصدی خطر سکته مغزی و ۵۰ درصدی خطر ابتلا به زوال عقل در درماندگان.
به‌واقع، تنهایی می‌تواند به‌اندازه‌ای خطر مرگ زودرس را افزایش دهد که برابر با کشیدن ۱۵ نخ سیگار در روز باشد.
علاوه بر این، تحقیقات پیشین نشان داده‌اند که نوروتیسم یکی از عوامل مؤثر و پیش‌بینی‌کننده در بروز بیماری‌های عصبی نظیر آلزایمر و پارکینسون، همچنین سکته مغزی، سندرم روده تحریک‌پذیر (IBD) و بیماری مزمن انسدادی ریه (COPD) به شمار می‌رود.
پژوهش اخیر به‌منظور تکمیل مطالعات قبلی انجام شده و شواهد جدیدی را ارائه می‌دهد که تأکید می‌کند نوروتیسم و تنهایی تأثیرات خطرناکی بر سلامت انسان دارند.
